Iedereen wil kapitein van zijn eigen schip zijn, maar weinigen durven het roer vast te nemen.

Het  gebeurt al wel eens dat mensen mij op een pied-de-stalle zetten (totaal niet nodig!!!) over mijn kennis en kunnen. En dat wil nogal eens gepaard gaan met 'ja, maar jij kan dat' of 'ja, maar jij durft dat' of 'ja, maar jij weet hoe dat moet'.
Zo hoor ik ook al wel eens: ik wou dat ik zoals jij was.

Zo'n uitspraken stemmen mij dan tot nadenken, want als ik naar mezelf kijk dan zie ik geen heldhaftig iemand. Dan heb ik niet gauw het gevoel dat ik anders ben dan anderen. Het is zelfs zo dat ik in het verleden ook wel eens gewild had dat ik anders was. En dan keek ik ook naar zij die dingen deden of durfden waar ik enkel van droomde.

Ik heb dat los gelaten en ben mijn focus gaan verleggen. En dat heeft me geen windeieren gelegd.

Captain Tilly

Dat is allemaal begonnen op het moment dat ik op de boeg van mijn eigen schip ben gaan staan, iedereen opzij geschoven heb, in de verte gekeken heb naar de koers die ik wilde varen en met vastberadenheid het roer in handen genomen heb.

Dat gaf zo'n alles overheersend gevoel dat zelfs niet te beschrijven is, want mijn schip liet zich niet zomaar besturen en de waters waren bij momenten heel woelig, soms tot hevige stormen toe.

Het is allemaal begonnen ongeveer 13 jaar geleden. Dag na dag merkte ik dat de goesting om naar kantoor te gaan beetje bij beetje verdween. De verveling in mijn job sloeg toe. De dagen waren langer dan de hoeveelheid werk dat er was. En als ik tijd beschikbaar heb, dan begin ik na te denken en dat was toen niet anders.

Ik zat op een groot en mooi schip dat voor mij bestuurd werd. Ik hoefde mij om weinig zorgen te maken met uitzondering van mijn eigen deel. En daar begon het wat te wringen, want ik liep niet warm voor de richting van het schip, voor de keuzes die de kapitein maakte, en nog minder om het gelaten en zwijgzaam te volgen.

Leaving the ship

Het nadenken begon als dagdromen. In eerste instantie over alles wat ik zou aanpakken mocht ik de mogelijkheid hebben. Hoe ik zelf andere keuzes zou maken op beslissingen die genomen werden.

Mijn ontevredenheid groeide met de dag en mijn dagdromen breidden uit tot een idee. Dat idee werd een plan. En toen, ergens in maart 2008, ben ik 's avonds thuisgekomen en heb ik mijn plan op tafel gelegd. 

Ik wilde tijdskrediet aanvragen om gedurende een 5-tal jaren een dag per week minder gaan werken. Die ene dag per week zou ik invullen met iets nieuws, iets leuks. Iets dat helemaal van mij was.

Alles was onderbouwd en berekend. Elk detail was tot in de puntjes voorbereid. Het is allemaal een kwestie van risicoberekening. En, wat ik afgelopen weekend geleerd heb uit een tv-programma: mocht het niet helemaal lukken, ze kunnen mij toch niet opeten. Maar dit even terzijde.

Plots nam alles zo'n vaart dat ik veel sneller grotere beslissingen moest nemen dan aanvankelijk het plan was.

Eind juni 2008 heb ik het grote schip tot stilstand gebracht en ben ik van boord gestapt.
In mijn eigen kleine bootje dat dobberde op volle zee. Een zee die mij totaal onbekend was.

Rock the boat

Hoewel de adrenaline die eerste weken alle kanten uitging, is er geen enkel moment geweest dat ik terug wilde naar mijn oude leven.

Maar wat had ik nog veel te leren!!! Ik had een concept in de wereld gezet dat vrij onbekend was. De ondernemerswereld was mij redelijk vreemd. Er waren geen voorgangers of klankborden waar ik terecht kon.
Het voelde allemaal een beetje onwezenlijk. En toch kan ik niet zeggen dat ik me eenzaam gevoeld heb, maar makkelijk was het ook niet.

Ik had een doel en er was niets in mij dat eraan twijfelde of ik dat doel zou bereiken. Alleen kon ik me niet permitteren om op mijn lauweren te rusten. Voortaan hield ik mijn eigen roer vast en loslaten zou betekenen dat het alle kanten op kon. Een klein bootje besturen op de grote oceaan vraagt om wilskracht en doorzettingsvermogen.

Up to a yacht

Mijn bootje is intussen een bescheiden jacht geworden en ik hou nog steeds het roer vast. Het kabbelt op rustig blauw water. Er zijn nog lang geen plannen om aan de kade te gaan liggen. Het is veel te plezant op zee en er valt zoveel te beleven.

Ik wil maar zeggen. Als jij echt van mening bent dat je je leven in eigen handen wil nemen, dan gebeurt dat pas als je de daad bij het woord voegt.

Er zijn weinig garanties en toeval bestaat niet. Alles wat je realiseert is dankzij dingen die je gedaan hebt of net niet gedaan hebt.
Wil jij kapitein van je eigen schip zijn, pak dan nu het roer vast!

Jouw eerste stap kan een ontdekkingstocht zijn die bijdraagt tot jouw grote stap. Dit wil je vermoedelijk niet missen.

Groetjes
Tilly